بتن پاشیده یا شاتکریت
به عملی گفته می شود که در آن بتن با فشار و سرعت بالایی روی سطح مورد نظر پاشیده می شود تا یک لایه متراکم ، مستحکم و مقاوم ایجاد گردد . شات کریت یا بتن پاششی شامل دو نوع شات کریت خشک و شات کریت مرطوب است .
در واقع شات کریت را می توان به عنوان بتن یا ملاتی که از طریق لوله های لاستیکی و با فشار هوای فشرده و با سرعت زیاد به سطح مورد نظر پاشیده می شود ، تعریف کرد. در سال 1914 میلادی ، برای اولین بار واژه شات کریت در معدنی در کشور امریکا مورد استفاده قرار گرفت .
پس از آن سیستمی برای پوشش سطوح سنگ ها در برابر هوازدگی بکار گرفته شد. در سال 1930 واژه شات کریت از طرف انجمن مهندسین راه و ساختمان بکار برده شد و تاکنون مورد استفاده قرار گرفته است.
بطور کلی شاتکریت به دو صورت مورد استفاده قرار می‌گیرد:
- شاتکریت مخلوط خشک - Dry Mix Shotcrete
- شاتکریت مخلوط تر - Wet Mix Shotcrete
معایب شاتکریت مخلوط خشک به شرح زیر است:
- گرد و غبار ناشی از پراکنده شدن دانه سیمان در محل کارگاه زیاد است .
- بدلیل نچسبیدن ملات (بدلیل هیدراته نشدن) بخش عمده ای از آن به هدر می رود.
- به علت نرسیدن آب به همه دانه‌ها ، ممکن است بعضی قسمتها هیدراته نشده باقی بمانند.
مزایای شاتکریت مخلوط تر (WMS) به شرح زیر است:
- نیاز به قالب بندی ندارد
- چسبندگی بهتر بین بتن و میلگرد
- کاهش نفوذ پذیری و آب بندی مناسب
- روکش کردن پایه پلها و لاینینگ تونل‌ها
- مقاومت مکانیکی بهتر نسبت به شاتکریت مخلوط خشک
- امکان اجرای سازه‌های بتنی با اشکال منحنی ، مدور و غیر منظم
- افزایش ضخامت لوله‌های بتنی در محیطهای خورنده و خطرناک در مقابل آتش
